Donemus Webwinkel — Dikker, Loek

Nationaliteit: Netherlands
Geboortedatum: 1944-02-28
Website: Officiële website

Als elfjarige krijgt Loek Dikker (Amsterdam, 28 februari 1944) klassiek pianoles, maar wanneer hij eind jaren vijftig Horace Silver hoort, besluit hij voor de jazz te kiezen. Hij formeert een trio en gaat spelen met musici uit de Amsterdamse scene, zoals Theo Loevendie en Nedly Elstak. Gaandeweg interesseert hij zich steeds meer voor de combinatie van compositie en improvisatie, waarbij hij ook graag gebruik maakt van strijkers. Begin jaren zeventig gaat hij eigen ensembles samenstellen, die vanaf 1974 de naam Waterland dragen. Zo noemt hij ook het platenlabel dat hij in 1975 opricht. In 1981 schrijft hij zijn eerste filmscore (voor Twee Vorstinnen en een Vorst); dat wordt het begin van een nieuwe carrière. Loek Dikker wordt een internationaal succesvol filmcomponist, met titels als De Vierde Man (1983), Het Bittere Kruid (1985), Body Parts (1991), The Commissioner (1998), Rosenstrasse (2003) en Wolfsbergen (2007) op zijn naam. Hij wordt onderscheiden met onder meer een Gouden Kalf, een Saturn Award (in de VS) en een Premio Cinemusica (een belangrijke Europese prijs voor filmmuziek). Hoewel zijn jazzwerk op een lager pitje komt te staan, blijft hij incidenteel actief als pianist, zowel in zijn eigen Waterland Ensembles als in andermans groepen (onder meer van vibrafonist Ben Gerritsen).

In de Amsterdamse muziek-scene komt Loek Dikker in aanraking met vooruitstrevende muzikanten zoals saxofonist Theo Loevendie en trompettist Nedly Elstak. Hij wordt de pianist van het kwintet dat zij gezamenlijk leiden. In 1965 is Dikker een van de Nederlanders in de avant-garde-groep van de Duitse vibrafonist-fluitist-basklarinettist Gunter Hampel. Met een van de groepsleden, drummer Pierre Courbois, sluit hij een muzikale vriendschap die zich over vele decennia zal uitstrekken. Hetzelfde jaar ziet de start van zijn eigen trio (met bassist Victor Kaihatu en drummer Martin van Duynhoven). In deze periode speelt hij ook met grote buitenlandse musici die ons land aandoen, zoals Cannonball Adderley, John Tchicai en Don Byas.

Om zijn groeiende interesse in compositie ruim baan te geven richt hij zijn Muziekgroepje op. Hierin neemt hij ook strijkers op, zoals Erik-Jan Kromhout (viool), Lodewijk de Boer (altviool) en later ook Maurice Horsthuis (altviool).

Loek Dikker presenteert zijn activiteiten voortaan onder de naam Waterland. Zo begint hij het Waterland Trio (met saxofonist Leo van Oostrom en drummer Pierre Courbois, dat nog altijd een deels sluimerend bestaan leidt), en is er het grotere Waterland Ensemble, waarin ook weer strijkers te horen zijn. Platen van al zijn groepen (en van verwante muzikanten, zoals Theo Loevendie) brengt hij uit op zijn eigen Waterland-label.

Dikker formeert de Waterland Big Band, waarin hij degelijke sectieblazers combineert met avontuurlijke solisten uit de Amsterdamse improvisatie-scene. Hij schrijft twee lange suites voor het orkest, Health Food And Bug Spray en Little Tommy Lost Concentration For A While. Tijdens een optreden in de Eindhovense Stadsschouwburg in juni maakt de VPRO tv-opnamen, die op prime time worden uitgezonden. De leider brengt ze uit op twee losse LP's onder de titel The Waterland Big Band is Hot! (Volume 1 en 2). Met een van de saxofonisten uit het orkest, de Amerikaan Keshavan Maslak, formeert hij een kwartet waarin de Amerikaanse freejazz-pionier Sunny Murray de drummer is. Van de groep verschijnt één LP, Mayhem In Our Streets.

Met zijn Waterland Quartet bestaande uit Keshavan Maslak, Mark Miller en Martin van Duynhoven maakt Dikker een coast-to-coast tournee door de VS en Canada, die dertig concerten omvat, waarvan één in het fameuze Public Theater in New York.

Voor de speelfilm Twee Vorstinnen en een Vorst van regisseur Otto Jongerius schrijft Dikker de filmmuziek, opgenomen door het Residentie Orkest onder leiding van Hans Vonk. Het is het begin van zijn carrière als filmcomponist. Zijn tweede score, voor Paul Verhoevens De Vierde Man, wordt onderscheiden met een Zilveren Lessenaar. Door zijn filmwerk moet hij zijn jazzactiviteiten wat terugschroeven.

Loek Dikker gaat deel uit maken van de band van vibrafonist Ben Gerritsen, waarin hij opnieuw saxofonist Leo van Oostrom aan zijn zijde vindt.

Om zich meer te kunnen concentreren op zijn activiteiten als filmcomponist verhuist hij naar Californië. Na een paar jaar keert hij terug naar Europa; hij verdeelt nu zijn tijd tussen Amsterdam, Berlijn en Los Angeles.

Als hoogtepunt in de viering van tien jaar culturele betrekkingen tussen Nederland en Italië wordt in Rome de zwijgende film Diva Dolorosa van Peter Delpeut getoond, met de symfonische muziek van Loek Dikker, gespeeld door het Orchestra Sinfonica di Roma. Eerder dat jaar wordt de Premio Cinemusica voor de beste Europese filmmuziek van 2003 aan Dikker uitgereikt tijdens het Festival van Ravello, voor zijn score bij de film Rosenstrasse van de Duitse regisseuse Margarethe von Trotta. Die muziek is opgenomen door het Radio Filharmonisch Orkest onder leiding van Jaap van Zweden.

Na jaren van betrekkelijke stilte is het Waterland Trio weer live te horen. Ter gelegenheid van de uitreiking van de VPRO/Boy Edgar Prijs aan drummer Pierre Courbois 2008 roept Dikker ook een Waterland Sextet in het leven. Naast oude getrouwen Courbois en Leo van Oostrom spelen Loek Boudesteijn (trombone) en Jan Menu (tenorsaxofoon) mee.

Saxofonist-bandleider Bo van de Graaf vraagt Loek Dikker om arrangementen te maken voor het project Last Tango In Paris. Zijn groep I Compani speelt live de score van Gato Barbieri bij de filmbeelden van Bernardo Bertolucci's omstreden film. Dikker schrijft daarnaast ook een paar oorspronkelijke composities voor het project. In 2010 verschijnt de CD op het label IC Disc.