Donemus Webwinkel — Laurillard, Alan

Alan Laurillard (Vancouver, Canada, 20 april 1946) trekt vanaf midden jaren zeventig in Groningen de aandacht met workshops, projecten en bands, waarin relaties worden gelegd tussen jazz uit allerlei periodes en andere westerse en niet-westerse muziek- en dansvormen. Geïnspireerd door de nieuwe elektrische funkjazz uit de Verenigde Staten, die tijdens de Groninger Jazzmarathon wordt gepresenteerd, begint hij in 1981 de Noodband, een dubbelloops-trio, met twee saxofonisten, twee bassisten en twee drummers. Als stemkunstenares Greetje Bijma zich bij de groep voegt, breekt de Noodband al snel nationaal en internationaal door. Een jaar later krijgt Laurillard de Boy Edgar Prijs. In 1995 verlegt hij zijn werkterrein naar Amsterdam, Utrecht en Rotterdam, waar hij intensieve contacten onderhoudt met allerhande makers van actuele urban music. Sinds 2007 verdeelt hij zijn tijd en aandacht tussen Nederland en Bulgarije.

Alan Laurillard begint op hoorn en altsax in een wijkorkest in zijn geboorteplaats.

Laurillard richt zijn eerste rock 'n' rollbandje op.

Hij volgt privélessen theorie, compositie en arrangeren bij Gordon Webster. Hij is lid van de North Vancouver School Band, die in 1960 landskampioen van Canada wordt.

De soulgroep The Accents vraagt hem als saxofonist. Hij werkt daarnaast semiprofessioneel met rock 'n' roll-, blues- en dansorkesten, waarvoor hij tevens arrangeert. Naast saxofoon studeert hij ook piano, slagwerk en muziektheorie.

Studie werktuigbouwkunde.

Alan Laurillard verhuist naar Nederland. Hij begint in het Amsterdamse Oktopus workshops te geven en voorziet in zijn levensonderhoud door Oktopus schoon te maken en er een studio te bouwen. De Elastiek Band is zijn eerste eigen Nederlandse groep; daarnaast speelt hij in Sail/Joya.

Laurillard maakt zijn plaatdebuut, met de combo van organist Herbert Noord. Hij verhuist naar het Groninger dorp Eenrum en laat in de stad Groningen van zich spreken tijdens jam sessies. Laurillard initieert het Groninger Workshop Orkest, waarin oude rotten met aanstormend jong talent samenspelen.

Laurillard volgt zelf workshops en cursussen aan het Zwols conservatorium, waar hij Herman Schoonderwalt, Misha Mengelberg en Han Bennink als mentoren heeft.

Samen met pianist Robert Rettich begint hij het Super Jazz Kwartet, dat veel in dancing De Troubadour en op andere Groninger podia optreedt.

Laurillard krijgt een eerste compositie-opdracht van de gemeente Groningen.

Met saxofonist Frans Vermeerssen richt Laurillard het Vertical Saxophone Quartet op. Hij gaat ook workshops leiden in Polen, Duitsland, Bulgarije, Joegoslavië, Kenia en Mexico. Daarnaast geeft hij multimedia-performances en solorecitals. Hij wordt onderscheiden met het Gulden Ventiel. Een compositie-opdracht voor de Boekenweek wordt door het ensemble Gamma uitgevoerd.

Met zijn Alan Laurillard Quartet neemt hij New Blues op, zijn eerste LP onder eigen naam. Andere projecten zijn het Improvised Music Ensemble, het Alan Laurillard Nonet en de succesvolle Noodband.

In opdracht van de toneelgroep Wark schrijft Laurillard de muziek voor Bertolt Brechts De Goede Mens Van Sezuan. Hij krijgt de Boy Edgar Prijs. Het juryrapport: 'Hij is een goede saxofonist en schrijft interessante, eigenzinnige en frisse muziek. Deze kwaliteiten stelt hij echter niet alleen in dienst van een eigen carrière als instrumentalist en bandleider, maar gebruikt hij ook voor het stimuleren van talentvolle muzikanten en nieuwe groepen en voor het neerzetten van nieuwe muzikale stromingen. Vooral door zijn toedoen is Groningen een nieuw Mekka voor de Nederlandse jazz en geïmproviseerde muziek aan het worden.'

Met trompettist Adam Olivier richt Laurillard La Vida Super Nova op, een ensemble waarin traditionele New Orleans-jazz een hedendaagse uitstraling krijgt. Hij schrijft ook materiaal voor de Tam Tam Fanfare van slagwerker Hans Hoeksema, waarin het harmonie- en fanfare-idioom met West-Afrikaanse ritmes wordt opgerekt.

De Noodband, die met veel succes in Duitsland, Zwitserland, Joegoslavië, Polen en Oostenrijk optreedt, krijgt een facelift. Stemkunstenares Greetje Bijma heeft de band al in een eerder stadium verlaten. Laurillard wordt muzikaal leider van het Greetje Bijma Kwartet.

Laurillard krijgt de Henri de Wolf Jazzprijs, een initiatief van de Groninger galerie Forma Aktua.

Naar aanleiding van twee compositie-opdrachten begint Laurillard met zijn Improvised Music Ensemble een serie concerten waarin het klassieke kerkorgel-repertoire wordt verbreed met elementen uit de improvisatiemuziek en Afrikaanse ritmes.

Met de komst van toetsenspeler Kees Post krijgt het Alan Laurillard Quartet een nieuwe naam, Liontamer of Perpetuum. Samen met een andere keyboardspeler, Jasper van 't Hof, realiseert hij het orgelproject On The Balcony in de Groninger Oosterpoort.

Het Improvised Music Ensemble tourt met het project Up There voor stem, kerkorgel en improvisatiegroep. Continental Contrasts is een samenwerkingsverband tussen Laurillard, Bijma en de Indiase musici Subroto Roy Chowdbury en Asot Pal.

Van het Groninger kunstpodium De Salon krijgt Laurillard een compositie-opdracht, die resulteert in het elektronisch werk Somebody Bleeped.

Een reünie-optreden van de Noodband markeert Laurillards vertrek naar Amsterdam. Zijn laatste Groninger project is The Blasters, een schreeuwkoor naar Finse snit.

Samen met violist JP Bollen richt Laurillard het ensemble Seafood op, waarin klassieke en improvisatiemuziek met actuele dansritmes wordt gecombineerd. Andere projecten in deze periode zijn The Link, Beat Dreams, In Da-Da Pocket, Jerkstation, Air Game, Beat Sharks, Slam Beat City, het ZuiderZee Orkest, Phone Mapping en Coalizion. Dit zijn solo-projecten (Jerkstation), samenwerkingsverbanden met VJ's (Coalizion), jeugdensembles (In Da-Da Pocket) en grotere groepen (ZuiderZee Orkest). Met een voortzetting van het Improvised Music Ensemble, het Up There trio, organiseert Laurillard in 1999 het festival Luchtkastelen in Groningen, Amsterdam en Den Bosch. Daarbij staat het kerkorgel centraal; bespelers zijn Klaas Hoek, Fred van Hove, Christine Kamp, Misha Mengelberg, Yuzuru Hiranaka, Bert Matter en Guus Janssen.

Met de saxofonisten Steven Kamperman en initiatiefnemer Henk Spies begint Laurillard het ensemble Going Down, waarin het thema Mens & Machine gestalte krijgt, door middel van synthesizers en effectapparatuur.

Projecten in Bulgarije, waar Alan Laurillard een paar maanden per jaar woont. Hij heeft er een eigen trio en werkt met de rockband Food, de End Blues band, het Dobrich Arts Ensemble en het Dobrich Poets Collective. Daarnaast van 2008 tot 2010 in Nederland The Griot met pianist en storyteller Burton Greene en drummer en vocalist Alex Siegers.