Donemus Webwinkel — Wiesehahn, Willem

Wiesehahn leefde voor de muziek. Reeds als zevenjarige, in korte broek, ging hij mee naar het koor van zijn vader. Hij trad als snel toe tot Jacob Hamels kinderkoor Mozart. En hij viel in bij andere koren: voor een reep chocolade zong hij de Matthäus Passion. Voetbal en pianospelen vochten om voorrang, de muziek won. Muziekles kreeg hij van S. Engelander, Fred Roeske, Otto de Nobel, Hubert Cuypers een Jaap Spaanderman sr. Hij leerde solo-zang van Jaap Stromenberg. Vanaf zijn achttiende leidde hij kleine koorbezettingen, waaronder de dubbelmannenkwartetten Excelsior en de Amstel-Zangers. Wiesehahn maakte zingende mensen tot gelukkige mensen. De optredens van de liefhebberkoren waren natuurlijk geen topvoorstellingen, maar de muziek steeg altijd boven de noten uit. Hij probeerde alles uit zijn koor te halen zonder te forceren. Zo had Wiesehahn tijdens repetities altijd last van “geheugenverlies”: nooit noemde hij een valszinger bij naam. Wel zei hij na valse zang: “Voor de derde rij tenoren doen we het nog een keer.” Bezeten was hij. Ook op zijn laatste repetities, voor de vakantie, zong Wiesehahn alle partijen voor, staande achter de piano, al gebruikte hij de laatste jaren een microfoon. In zijn pogingen het koor op te zwepen sneuvelden talloze pianosnaren. Repetities afzeggen deed hij zelden: zelfs met een gebroken sleutelbeen bleef hij nog op de piano hameren.
Componeren deed hij ook, kerstliederen, missen. Vooral zijn Te Deum uit 1975 is bekend geworden. Dat componeerde hij in opdracht van CRM ter gelegenheid van het zevenhonderdjarige bestaan van Amsterdam.
Hij schreef in 1979 een Requiem voor solostemmen sopraan, alt en bas, en vierstemmig – in enkele gedeelten achtstemmig – gemengd koor en symphonieorkest. Voor zijn koren organiseerde hij tientallen concertreizen naar onder meer Canada, Duitsland, Hongarije en Tsjechië. Hij besefte dat een koor ook een sociale functie had. Maar als eens per maand het rad van fortuin draaide en loten werden getrokken, vond hij dat eigenlijk maar niets: dat ging maar van de repetitietijd af.
Rob Rombouts (het-agk.nl)