gerelateerde werken
Concertino da primavera : per pianoforte, quintetto a fiati, archi e timpani, 1978 / Peter Visser
Genre:
Orkest
Subgenre:
Piano en orkest
Bezetting:
1111 1000 timp str pf-solo
Transformation : for orchestra, 1972 / Tera de Marez Oyens
Genre:
Orkest
Subgenre:
Orkest
Bezetting:
fl(pic) ob cl fg 2h trp trb 6perc xyl cel hp pf str(16.14.12.10.8.)
Trio : voor viool, cello en klavier / Henk Bijvanck
Genre:
Kamermuziek
Subgenre:
Pianotrio (piano, viool, cello)
Bezetting:
pf vl vc
Triptyque : for mezzo-soprano and piano, 2002 / poems by Guillaume Apollinaire, Micha Hamel
Genre:
Vocaal
Subgenre:
Zangstem en piano
Bezetting:
sopr-m pf
compositie
Zeven Paul van Ostaijen-liederen : bariton, hobo, piano, 1977 / Peter Visser
Overige auteurs:
Van Ostaijen, Paul
(Tekstdichter/librettist)
Visser, Peter
(Componist)
Bevat:
Vers 6
Rijke armoede van de trekharmonica
Melopée
Zeer kleine speeldoos
Berceuse presque nègre
Gedicht
Alpenjagerslied
Toelichting:
Program note (Dutch): In de zomermaanden van 1977 componeerde ik een cyclus van zeven liederen voor bariton, hobo en piano. Deze bezetting is zeer ongebruikelijk; hij komt voort uit het feit dat drie musici, de bariton Joe Raphael, de hoboïst Maarten Karres en de pianiste Ariane Karres voor hun ensemble een nieuw werk zochten, dat speciaal voor deze bezetting zou zijn geschreven. Het werk van de dichter Paul Van Ostaijen heeft mij al vanaf mijn gymnasiumtijd geobsedeerd. Het uiterst variabele karakter, van zeer burlesk, grillig en satirisch tot verstild-lyrisch trok mij erg aan in het werk van deze jong gestorven Vlaamse avantgardist (1896-1928). Het grillige karakter van de gedichten is ook bepalend geweest voor de opzet van deze cyclus. Weliswaar loopt door het hele werk een soort leid-thema, maar dit wordt per gedicht gemodifieerd of geparodieerd. Motief-associaties komen even veelvuldig voor als de woord-associaties in de gedichten. Het openingsgedicht is opzettelijk gekozen: het bevat m.i. het artistieke credo van Paul van Ostaijen. Muzikaal wordt hierin ook het voornaamste materiaal geëxposeerd. De verdere gedichten zijn qua karakter zo contrasterend mogelijk gekozen, waarbij korte cadensen van hobo en piano de liederen verbinden. Het quasi-religieuze slot van de finale heeft een diepere betekenis: het illustreert Van Ostaijens verzet tegen elk dogmatisme, ook in religieus opzicht. - PETER VISSER