Donemus Webwinkel — Simonis, Wolf

Wolf-Leonard Simonis, van beroep chemicus en patent-analist is op het gebied van compositie een autodidact.
Hij werd geboren 1946 in Oost-Duitsland en toonde al op zeer jonge leeftijd zijn bijzondere belangstelling voor de muziek. Nadat hij als 5 jarige zich al met de toetsen van de piano had bemoeid ontdekte hij met 7 jaar zijn liefde voor de accordeon die zijn vader te leen had voor de begeleiding van zijn volksdansgroepen. Dit instrument leerde hij vrij snel op een zeer behoorlijk pijl te bespelen, hetgeen ertoe leidde dat hij maar eens naar pianoles moest om
ook noten te leren. Dit echter was helaas van korte duur. De docent, waarmee het niet zo goed klikte - waarschijnlijk vanwege de te hoge verwachtingen die hij jegens zij nieuwe pupil had gekoesterd - verhuisde plotseling naar een plaats te ver uit de buurt om de lessen te continueren. In de regio was echter geen goed alternatief te vinden en zo bleven verdere lessen uit.
Later in zijn studietijd probeerde hij de draad weer op te pakken maar zijn vaardigheden op de piano bleven gebrekkig. Door zich hobbymatig te verdiepen in de muziekgeschiedenis raakte hij erg geboeid door het fenomeen ‘Mannheimer Schule’ en de hiervan uitgaande
stijlvernieuwingen in richting Weense klassieken, inbegrepen de ontwikkelingen rond de pas uitgevonden fortepiano en de nieuwe soloconcertpraktijken voor dit instrument.
Mede door zijn creatieve muzikale aanleg leek het hem een uitdaging om het experiment aan te gaan voor het schrijven van een eigen (forte)pianoconcerto in deze stijl.
Vooraf werden hiervoor analytische studies gedaan van de zogenaamde sonata hoofdvorm, van Mozarts pianoconcerten, allerlei kamermuziek en symfonisch werk uit deze periode tot aan Weber, Beethoven en Schubert toe.
Na zijn verhuizing op 20 jarige leeftijd naar Nederland werden wat orkestervaringen opgedaan als paukenist in een amateur symfonieorkest. Ook het volgen van vioollessen bij de echtgenote van de dirigent hielpen een handje mee al viel het laatste op 21 jarige leeftijd niet erg mee.
Uit een experiment tenslotte werd een obsessie die uiteindelijk resulteerde in het ‘Concerto 1800’ voor fortepiano en kamerorkest. Getrouw aan de experimenteerlust van de Mannheimers, door b.v. voor het eerst klarinetten in het orkest toe te passen, zijn in dit concert de obligate horens vervangen door 2 klarinetten en is als steun voor de bassen een fagot toegevoegd. Het laatste was trouwens reeds bekend uit de Barok. Doch is desondanks getracht ook aan het eigen karakter van deze blaasinstrumenten te voldoen.
Het concerto is tegelijk ook bedoeld als een hommage aan W.A. Mozart, de belangrijkste vormgever van de categorie ‘pianoconcert’ zoals die nog tot aan de 20e eeuw toe werd praktiseert.
De toevallige ontmoeting met de jonge, getalenteerde Franse pianiste Stéphanie Elbaz leidde ertoe dat het tot dusver onvoltooid gebleven werk door nieuwe inspiratie in spoedtempo met het nog ontbrekende finale rondo werd afgerond. Derhalve is het concert ook aan deze pianiste opgedragen.