componist
Als componist richt Schönberger zich zowel op het concertpodium als op het theater. Daarnaast is hij muziekjournalist, toneelschrijver en romancier. Hij is lang verbonden aan weekblad Vrij Nederland, levert vele ...
gerelateerde werken
Genre:
Vocaal
Subgenre:
Vocaal ensemble (2-12) en groot ensemble
Bezetting:
sopr-m alt 2200 1110 perc cymb hp vl vla vc cb
The Evening Flower : for two guitars / Elena Langer
Genre:
Kamermuziek
Subgenre:
Viool en toetsinstrument
Bezetting:
2g
2e sonatine : voor viool en piano / Louis Somer
Genre:
Kamermuziek
Subgenre:
Viool en toetsinstrument
Bezetting:
vl pf
Vier bagatellen : voor viool en piano / Marius Flothuis
Genre:
Kamermuziek
Subgenre:
Viool en toetsinstrument
Bezetting:
vl pf
compositie
Schrap : for violin and piano, 2002 / Elmer Schönberger
Toelichting:
Program note (Dutch): (Première: 16-1-2003 - De Rode Hoed, Amsterdam - Heleen Hulst). Met een bevriende violiste speel ik - daar waar niemand ons horen kan - sinds jaar en dag de sonates van Beethoven, alle tien, steeds opnieuw, maar ook die van Bach, Prokofjev, Debussy, Ravel (hors concours), Copland (onderschat meesterwerk), Fine, Roussel en natuurlijk Stravinsky's veel te moeilijke (voor mij, niet voor haar) Duo concertante. Mijn aldus opgedane intieme kennis van het genre heeft een voordeel en een nadeel. Het voordeel spreekt voor zichzelf. Het nadeel is dat ik me er al te bewust van ben dat elke noot die ik voor deze combinatie van instrumenten bedenk, gedoemd is een voetnoot te zijn. Niets aan te doen. 'Schrap' moest, dus 'Schrap' kwam. Bij het componeren van het stuk heb ik zo min mogelijk rekening proberen te houden met mijn eigen pianistische beperkingen en zo veel mogelijk vertrouwd op de genadeloze trefzekerheid en het feilloos op elkaar afgestemde gevoel voor timing van violiste Heleen
Hulst en pianist Gerard Bouwhuis. De ritmische precisie van het duo wordt vooral in het eerste gedeelte van 'Schrap' op de proef gesteld. Dit Agitato escaleert in een fortissimo-episode waarin linker- en rechterhand van de pianist zich, très à la Beethoven, in de hoogste en laagste toetsen van het instrument vastklauwen, terwijl de viool steeds virtuozer haar eigen vlucht neemt. Mochten dit Poco meno mosso en het daaropvolgende Meno mosso al de illusie van een morceau de concours wekken, dan wordt deze definitief tenietgedaan in de afsluitende coda met zijn morse-achtige signalen in de piano en gestamel in de viool. - ELMER SCHÖNBERGER