Donemus Webwinkel — Dresden, Sem

Sem Dresden bekleedt naast zijn compositorische arbeid vele functies: hij is pedagoog, criticus, organisator en dirigent en in al die hoedanigheden zet hij zich in voor de verbreiding van de nieuwe(re) muziek. Hij is voorzitter van de Rijkscommissie voor het Muziekonderwijs, alsook van de afdeling Muziek van de Raad voor de Kunst; verder bestuurslid van de Nederlandse Opera, voorzitter van het Pijperfonds en lid van het Diepenbrockfonds. Zijn latere composities maken geen geheim van zijn bekering tot het Rooms-Katholieke geloof. Zijn muziek vertoont nauwelijks sporen van zijn directe leraren, maar wel van de Franse 'muzikale impressionisten' Claude Debussy en Maurice Ravel. "Hij stemde hierin overeen met de jonge Pijper van ca. 1920, met de late Diepenbrock, maar behield niettemin zijn eigen oorspronkelijkheid. (...) Zijn streven was gericht op een synthese van traditie en vernieuwing." (J. van der Veen).

Sem Dresden (20 april 1881, Amsterdam) studeert viool en piano bij Richard Hageman, viool bij Johannes Dudok en Felice Togni, harmonie bij Fred Roeske en contrapunt, fuga en compositie bij Bernard Zweers.

Tijdens zijn studie compositie en orkestdirectie in Berlijn wekt zijn docent Hans Pfitzner zijn interesse voor de 'impressionistische' toontaal van Debussy en Ravel. Dresden blijft op Pfitzners verzoek twee jaar in Duitsland om daar te werken als operadirigent.

Dresden richt het a-capellakoor De Madrigaalvereeniging op, gespecialiseerd in Renaissancemuziek. Zijn interesse in vocale muziek wordt versterkt door zijn huwelijk met de altzangeres Jacoba Dhont.

Dresden schrijft zowel voor De Amsterdammer als De Telegraaf. Zijn wakkere, vooruitstrevende artikelen hebben grote invloed op het Nederlandse muziekleven.

Aan het Conservatorium van Amsterdam wordt Dresden hoofd van de compositie-afdeling. Tot zijn leerlingen behoren onder anderen Leo Smit, Eduard van Beinum en Willem van Otterloo. Vijf jaar later volgt hij Julius Röntgen op als directeur. In 1923 publiceert Sem Dresden zijn boek 'Het muziekleven in Nederland sinds 1880'.

Het standaard lesboek 'Algemeene Muziekleer' van J. Worp en S.van Milligen, krijgt een geheel herziene druk door Dresden en dit boek zal nog lang als standaardwerk gebruikt worden.

Sem Dresden volgt Johan Wagenaar op als directeur van het Koninklijk Conservatorium in Den Haag. Na drie jaar zetten de Duitse bezetters hem uit zijn functie. Tijdens de oorlog componeert Dresden als onderduiker door. Na de oorlog wordt hij in zijn functie hersteld als directeur van het Amsterdams Conservatorium tot aan zijn pensioen.

Dresden houdt lezingen, onder andere in de Verenigde Staten, over hedendaagse Nederlandse componisten.

Als directeur van de stichting Jeugd en Muziek ijvert Dresden voor de introductie van klassieke muziek bij jongeren. In 1953 verschijnt 'Stromingen en Tegenstromingen in de Muziek' bij uitgeverij Bohn in Haarlem.

Sem Dresden overlijdt op 30 juli in Den Haag.

Zijn laatste werk, de opera 'François Villon' op een eigen libretto, beleeft zijn première tijdens het Holland Festival. Zijn leerling Jan Mul voltooit de orkestratie.